روح گریان من

در آغاز این کتاب صوتی از زبان کیم هیون هی می‏شنویم: «۲۶ آوریل ۱۹۸۹. سئول، کره‏‌ی جنوبی در اتاق انتظار کثیف و تاریک متهمان نشسته بودم، نفسم بالا نمی‌آمد و منتظر اعلام مجازاتم بودم. آن بیرون و در سالنی که به دادگاه ختم می‌شد، اجتماعی خشمگین پشت در موج می‌زد و من یک آن ترسیدم که نکند در را بشکنند. صدایشان مانند غرشی سهمگین برمی‌خاست و انگار دشنام‌هایشان تمام ساختمان را می‌لرزاند. قاتل، قاتل، قاتل... مشتم را گره کردم و دیدم تمام بدنم می‌لرزد. داشتند به خاطر من داد می‌زدند. داشتند بر سر من داد می‌زدند. همان حین که با شنیدن جیغ و فریادهایشان لرزه به تنم افتاده بود، یاد محاکمه‏‌ی خائنان در دادگاه‌های خلق افتادم که بلافاصله بعد از آزادی کره از سلطه ژاپن برپا شده بودند و در مدرسه درباره‌اش خوانده بودیم. حالا می‌توانستم بفهمم آن دادگاه‌ها چقدر برای آن آدم‌ها ترسناک بوده است. با این‌که آدم‌های دیگری هم در اتاق بودند، از جمله یک پزشک، یک پرستار و سه مامور ویژه که یک سال تمام با من زندگی کرده بودند، هرگز این‌قدر خودم را تنها ندیده بودم. احساس نزدیکی من به این آدم‌ها یا آن‌ها به من اصلا اهمیتی نداشت؛ من بودم که باید مجازات می‌شدم نه آن‌ها. چقدر آن لحظه به بی‌گناهی و آینده‌شان غبطه خوردم و بعد، درد ماتم در تمام جانم تیر کشید». کیم هیون هی در جوانی به‏‌ناچار به‏‌خدمت سازمان جاسوسی کره‏‌ی شمالی درآمده و راه گریزی از آن نداشت. او ملزم به فرمان‏برداری بود و عدم فرمان‏برداری برای او، به‌‏منزله‌‏ی مجازات سنگین و حتی اعدام بود.

درباره ی کیم هیون هی