سخنرانی های زبان پرندگان (نسخه کامل)

دافنه دوموریه نویسنده انگلسی را معمولا با شاهکارش ربه کا به یاد می آورند. اما داستان پرندگان او نیز که دستمایه فیلمی با همین نام به کارگردانی آلفرد هیچکاک شد در میان اهالی ادبیات شهرت بسیاری دارد. پدر و مادرش هر دو بازیگر بودند و نویسندگانی چون جی. ام. بری و ادگار والاس با خانواده او مراوده داشتند. دوموریه در دوران نوجوانی داستان نویسی را آغاز کرد و در همان ایام توانست نخستین داستانش را در یک مجله ادبی منتشر کند. در سال ۱۹۳۱ نخستین رمان خود را با عنوان روح دوست داشتنی تالیف کرد و هنوز در ابتدای دهه سوم زندگیش بود که به عنوان یک استعداد ادبی شناخته شد و به شهرت بسیاری رسید. سوم دسامبر هوا ظرف یک شب دگرگون شد و زمستان فرا رسید. تا پیش از آن، پاییزِ ملایم و معتدل باقی بود. برگ های سرخ و طلایی همچنان روی شاخه ها مانده بودند و ردیف بوته های پرچین همچنان سبز. هر جا که خاک را شخم زده بودند زمینْ حاصلخیز مانده بود. نَت هاکن ( ۱) ، به علت معلولیتی که از زمان جنگ برایش به جا مانده بود، مواجبی دریافت می کرد و به همین دلیل تمام وقت در مزرعه کار نمی کرد. کارش سه روز در هفته بود و معمولاً هم کارهای سبک را به او محول می کردند: پرچین ساختن، کاهگل اندود کردن و مرمت آلونک های داخل مزرعه. هر چند او مرد متاهلی بود و فرزندانی هم داشت، وضعیتش شبیه آدمی تنها بود؛ بیشتر خوش داشت تنهایی کار کند. وقتی ساخت یک آب بند یا تعمیر حصاری در دور ترین نقطه شبه جزیره را ـ یعنی آنجا که دریا از هر طرف کشتزارها را محاصره کرده بودـ به او می سپردند، بسیار خوشایندش بود. بعد، هنگام نیمروز، دست از کار می کشید و پیراشکی های گوشتِ دستپخت همسرش را می خورد و لبه صخره ای می نشست و پرندگان را تماشا می کرد. پاییز بهترین زمانِ این کار بود؛ حتی از بهار هم بهتر. در بهار، پرندگان با قصد قبلی و به شکلی هدفدار وارد شبه جزیره می شدند، حد و مرزهایشان را می دانستند و روند و آهنگ زندگی شان تاخیری نداشت و لنگ نمی زد. در پاییز، آن دسته از پرندگان که به آن سوی دریا کوچ نکرده و مانده بودند تا زمستان را سر کنند هم انگیزه مشابهی داشتند، اما این بازماندگانِ کوچ رفتاری مخصوص به خود در پیش گرفته بودند. دسته های انبوهی از آن ها به شبه جزیره آمده بودند، دسته هایی بی قرار، پریشان و مدام در جنبش که دمی در آسمان چرخ می زدند و دمی بر خاک بارور فرود می آمدند تا چیزی بخورند، اما حتی وقتِ دانه برچیدن هم انگار این کار را فارغ از هر اشتها و میلی انجام می دادند. بی تابی و بی قراری دوباره آن ها را به پهنه آسمان باز می گرداند.

درباره ی دافنه دوموریه