سخنرانی های راز ۱ و ۲ (نسخه کامل)

خدا صنعتگر نیست که در زمان بیافریند. زمان بخشی از این آفرینش است، بستر آفرینش نیست، چون هستی خداوند بیرون از زمان است. زمان برای ما معنا دارد، برای خدا بی­ معنا است. خدا گذشته، حال و آینده ندارد. او در هر نفس خویش، زمان را هم در بازدمش بیرون می­دهد. ما هنوز شگفتی بودنش را لمس نکردیم. چون حجابی که مقابل دیدگان دل ما را گرفته است، بسیار ضخیم هستند. همه ما دغدغه داشتن را داریم ولی نه اشتیاق بودن را. ما مشتاق به دنیا آمدن، نیستیم؛ اما خیلی دوست داریم، داشته باشیم و بیشتر و بیشتر و بیشتر. درست در همین جاست که ما می­رویم، در مردابی بی ته می­افتیم که هر چه بیشتر تلاش می­کنیم، بیشتر فرو می­رویم و هر چه بیشتر فرو می­رویم، رنج و درد ما بیشتر می­شود. ما به دنبال کشف یک راز هستیم، رازی که معجزه­ آسا ما را همچون گلی زیبا، یک نیلوفر که مثابه آگاهی در دل دانه نهفته است، شکوفا کند و این هسته و پوسته از یاد برود. ما دغدغه حفظ پوسته را داریم و به همین دلیل است که خطر نمی­کنیم، درحالی که زندگی ساحت خطر کردن است. بخشش خطر است و هیچ خطری و ریسکی بزرگ­تر از دوست داشتن و عشق ورزیدن نیست؛ چون تو در عشق باید که بمیری. تو، یعنی پوسته. باید که تَرَک برداری، باید که محو بشوی تا آن آگاهی سبز به جای این پوسته پدیدار شود، آن چیزی که بالنده است. پوسته ثابت است و زندگی ثابت، ملال آور است. ما دچار خستگی و ملال هستیم، چون در پوستۀ پندار خویش، اسیر هستیم و خطر نمی­کنیم و هیچ اعتمادی به خاک نداریم. چون در برابر چشم خویش، بی­رحمی خاک را دیده­ایم که با دانه­ها چه کرده است. دان ­ها را شکسته و ویران است. ما شکسته شدن و ویرانی دانه ­ها را در پوسته­ها دیده­ایم اما جوانه­ها را ندیده­ایم، ساقه­ ها، درخت­ها را ندیده­ایم، شاهد باغ­ها نبوده­ایم. به همین دلیل می­ترسیم و عشق بزرگترین خطر است، ما هرگز خطر نمی­کنیم. به همین دلیل عشق را تجربه نمی­کنیم و از طرفی چون دوست داریم که عشق را تجربه کرده باشیم، از عشق مفهومی مضحک می­سازیم و این مفهوم مرده را که ساخته و پرداخته ذهن است، به جای عشق می­دانیم تا به خودمان بقبولانیم که ما از عشق هم بهره ­مند هستیم و این کاری است که نفس می­کند.

درباره ی راندا برن